اواخر اسفند سال گذشته و تنها چند روز پس از آنکه برنامه نود در یک رقابت پر حاشیه به عنوان محبوب‌ترین برنامه تلویزیونی از نگاه مردم انتخاب شد، خبر توقف پخش این برنامه در رسانه‌ها اعلام شد. این اتفاق در پی اختلافات میان عادل فردوسی‌پور و فروغی، مدیر جوان شبکه سه رخ داد و به این ترتیب، پخش یکی از پربیننده‌ترین برنامه‌های صداوسیما که نزدیک به دو دهه از در شبکه سه روی آنتن می‌رفت، متوقف شد.
هنوز کسی چرایی این تصمیم مدیران شبکه سه را نمی‌داند؛ اما هرچه بود، کاملا برخلاف خواست عمومی و جریان یک برنامه موفق پخش آن متوقف شد. پس از آن بود که حتی شنیدن گزارش‌های فردوسی‌پور در صداوسیما هم محدود و سپس متوقف شد. موضوعی که حالا و هشت ماه پس از گرفتن این تصمیمات به محل اعتراض بینندگان تلویزیون و علاقه‌مندان به فوتبال تبدیل شده است.
خیلی‌ها بر این باورند کیفیت برنامه ورزشی تلویزیون و گزارش‌های فوتبال به شدت افت کرده و عرصه برای گزارشگران پراشتباه و کم مطالعه باز شده. از سوی دیگر، در نبود برنامه نود مسائل و حواشی فوتبال ایران به دست فراموشی سپرده شده است. حتی در این روزهای حساس که سرمربی تیم ملی هم این تیم را رها کرده، کسی نیست تا مسئولان را وادار به پاسخگویی کند و همه خیلی چراغ خاموش در حال انجام کارهای خودشان هستند، بی آنکه بخواهند به کسی پاسخ بدهند.
نظر شما در این باره چیست؟
* آیا حذف برنامه نود و چهره تأثیرگذاری چون عادل فردوسی‌پور در این هشت ماه به فرآیند برنامه سازی ورزشی در صداوسیما کمک کرده یا کیفیت برنامه‌ها پایین‌تر آمده است؟ نبود برنامه نود چه تأثیری بر فوتبال داخلی ما گذاشته است؟
* آیا وجود چنین برنامه‌ای با پرداختن به حاشیه به نفع فوتبال ما بود یا به ضرر آن؟
* با رفتن عادل فردوسی‌پور، آیا جا برای چهره‌های جوان باز شده؟ آیا مجری یا گزارشگر جدیدی در صداوسیما چهره شده است؟
قطعاً
حاشیه های فوتبالی خیلی کمتر شده 
